Over the course of many years, without making any great fuss about it, the authorities in New York disabled most of the control buttons that once operated pedestrian-crossing lights in the city. Computerised timers, they had decided, almost always worked better. By 2004, fewer than 750 of 3,250 such buttons remained functional. The city government did not, however, take the disabled buttons away—beckoning countless fingers to futile pressing.
Initially, the buttons survived because of the cost of removing them. But it turned out that even inoperative buttons serve a purpose. Pedestrians who press a button are less likely to cross before the green man appears, says Tal Oron-Gilad of Ben-Gurion University of the Negev, in Israel. Having studied behaviour at crossings, she notes that people more readily obey a system which purports to heed their input.
Inoperative buttons produce placebo effects of this sort because people like an impression of control over systems they are using, says Eytan Adar, an expert on human-computer interaction at the University of Michigan, Ann Arbor. Dr Adar notes that his students commonly design software with a clickable “save” button that has no role other than to reassure those users who are unaware that their keystrokes are saved automatically anyway. Think of it, he says, as a touch of benevolent deception to counter the inherent coldness of the machine world.
That is one view. But, at road crossings at least, placebo buttons may also have a darker side. Ralf Risser, head of FACTUM, a Viennese institute that studies psychological factors in traffic systems, reckons that pedestrians’ awareness of their existence, and consequent resentment at the deception, now outweighs the benefits. | Për shume vite me radhë, pa bërë shumë bujë, autoritetet në Nju Jork çaktivizuan shumicën e butonave të kontrollit që dikur ndiznin dritat në vendkalimet e këmbësoreve në qytet. Kronometra të kompjuterizuar, që ato zgjodhën, punuan shumicën e kohës gati më mirë. Brenda vitit 2004, më pak se 750 butona në 3.250 butona mbetën funksionalë. Megjithatë, bashkia nuk i hoqi butonat jo fuksionalë, duke tërhequr kështu gishta të panumërt në shtypje boshe. Në fillim, butonat mbijetuan për shkak të kostos për heqjen e tyre. Por doli që edhe butonat jo-operative shërbejne për një qëllim. Këmbësorët që shtypin një buton janë më pak të prirur që të kalojnë rrugën përpara se të dali burri i gjelbërt, thotë Tal Oron-Gilad nga Universiteti Ben Gurion të Negef, në Israel. Nga studimet e bëra rreth sjelljes në vendkalime, ajo thekson se njerëzit i binden më lehtë një sistemi që pretendon që u kushton vëmendje inputeve të tyre. Butonat jo-operativë prodhojnë një efekt placebo të tillë sepse njerëzit parapëlqejnë ndjesinë e kontrollit mbi sistemet që janë duke përdorur, citoi Eytan Adar, një ekspert në bashkëveprimin njeri-kompjuter pranë Universitetit të Miciganit, Ann Arbor. Dr Adar vë në dukje që studentët e tij zakonisht projektojnë software me një buton "ruaje" të klikueshëm që nuk ka rol tjetër përveç se të sigurojë ato përdoruesë që nuk janë në dijeni që shtypjet në tastierat e tyre ruhen automatikisht gjithsesi. "Mendoje," shton ai, si një mashtrim i vogel dashamirës në kundërshtim me natyrën e ftohtë të mekanizmit automatik. Kjo është një pikëpamje. Por të paktën tek vendkalimet, butonat placebo mund të kenë gjithashtu edhe një anë të errët. Ralf Risser, kreu i FACTUM, një institut Vjenez që studjon faktorët psikologjikë në sistemet e trafikut, mendon se ndërgjegjësimi i këmbësorëve rreth ekzistencës së tyre dhe pasojat nga pakënaqësitë e mashtrimit, tani i tejkalon avantazhet. |